Wernisaż | 18 listopada, g. 18.00
Data | 18.11-14.12.2025
Miejsce | Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych | Pałac Sztuki, pl. Szczepański 4
Kuratorka | Małgorzata Jędrzejczyk
Aranżer | Tomek Baran
Organizator | Akademia Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie, Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie | Pałac Sztuki
Praktyki uważności
Sztuka nigdy nie wydarza się za późno. Nigdy też nie jest za wcześnie. Zawsze jest na czas. Wydobywa dany moment z niewidzialności, waloryzując również to, co nieznaczne, osadzone w doświadczeniu zagubienia, słabości, niepewności i bezsilności. Przysłuchuje się szumom, wieloznacznościom i konfliktom. Dowartościowuje szepty, ciche rozmowy, rozmywające się obrazy.
Praktyki uważności pozwalają spotkać się różnym głosom artystycznym. Tworzą przestrzeń, w której interwencja splata się z emancypacją, a obserwacja świata otwiera miejsce na działania subwersywne. Przewodnikami i przewodniczkami po tej wystawie są osoby, które właśnie zakończyły edukację w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Reprezentują one odmienne podejścia artystyczne, strategie działania i sposoby rozumienia funkcji sztuki oraz jej relacji z rzeczywistością.
W zaprezentowanych pracach związek ten czasem przybiera formę działania – przekonania, że sztuka może wpływać na codzienność i ją przekształcać, zarówno w sferze materialnej, jak i społecznej. Wtedy sztuka staje się katalizatorem sprawczości i uważności, wyjściem z pułapki biernego uczestnictwa. Innym razem jest krzykiem – politycznym w swojej apolityczności, zamieniającym to, co osobiste w publiczne – i odwrotnie. Bywa też, że jej funkcją staje się kierowanie uwagi ku kontekstom, momentom, sytuacjom i praktykom, które inaczej pozostałyby niezauważone. A czasem jest po prostu doświadczeniem zmysłowym, wymykającym się interpretacjom i teoriom.
Zaprezentowane prace tworzą krajobraz utkany z wielu sieci: materialnych, społecznych, kulturowych, emocjonalnych, pamięciowych. Wprowadzają nas w obszar współdzielonej teraźniejszości, pełnej równoległych narracji i przenikających się perspektyw. Przesuwają i rozciągają granice rzeczywistości, otwierając na inne tryby czasowości i odczuwania.
Dla uczestniczek i uczestników ta wystawa wydarza się w momencie przejściowym – wkraczania w obszar zawodowej samodzielności i kształtowania się nieznanych topografii, w których – pośród zakrętów i wzniesień – powstają nowe osobiste choreografie. Praktyki uważności zapraszają do bycia częścią tego procesu.
