Zapraszamy na wystawę „Studia bezruchu”, w której bierze udział m.in. kilkoro naszych wykładowców. Wystawa odbywa się w ramach Open Eyes Art Festival 2025 – „Ocean kropel”.
06.11.2025-19.11.2025
Studia Bezruchu
Wystawa
• Wernisaż | 6 listopada, g. 18.00
• Data | 6-19.11.2025
• Miejsce | ul. Kopernika 21
• Kuratorka | Zofia Małysa-Janczy
• Aranżacja | Kaja Gliwa
• Osoby artystyczne | Michalina Bigaj, Rafał Borcz, Marcin Dymek, Joanna Kaiser, Maja Krysiak, Grzegorz Kumorek, Krzysztof Maniak, Agnieszka Piksa (razem z Miejską Partyzantką Ogrodniczą), Katarzyna Skrobiszewska, Michał Sroka, Radek Szlęzak, Piotr Urbaniec, Bartosz Wajer
• Organizator | Akademia Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie
Godziny otwarcia wystawy:
6 listopada – 18.00-22.00 – otwarcie festiwalu
7-10 listopada – 16.00-21.00
11 listopada – nieczynne
12-19 listopada – 16.00-21.00
U progu modernizmu w sztukach wizualnych mnożyły się studia ruchu – ludzkiego, zwierzęcego, maszynowego. Pęd i postęp. Małe i wielkie kroki w drodze ku świetlanej przyszłości. O ile w paradygmacie modernistycznym dominował ciągły ruch, o tyle schyłkowy etap postmodernizmu wyznaczają liczne studia bezruchu. Ciała przyjmują pozycję poziomą.
Bezruch bywa efektem pasywności, lecz w prezentowanych na wystawie pracach pasywność często okazuje się pozorna. W czasie snu, bezużytecznego z punktu widzenia logiki wydajności 24/7, generowane są oniryczne wizje. Faza REM to cichy luksus, za który trzeba dopłacić jak za widok na morze. Ciało doznaje tymczasowego paraliżu, za to mózg jest niezwykle aktywny.
Podmioty układają się równolegle do ziemi, prowadzone pragnieniem odpoczynku, kontemplacji, zestrojenia się z naturą, ale też niemocą. Poszukiwacze potencjalnych legowisk często kierują swoje ciała z dala od miejskiego zgiełku. Tam, gdzie o świcie leżała sarna, wieczorem spoczną zmęczone plecy. Punktem odniesienia dla prezentowanych praktyk artystycznych staje się poziom ziemi bądź poziom wody. Hierarchiczne relacje ciążą ku horyzontalności. Zmiana pozycji wymusza zmianę sposobu patrzenia. Horyzont przybliża się, znika.
Na leżąco wykonywane są operacje w przestrzeni, próby testowania materii nieożywionej i ożywionej. Na leżąco czytane są wywrotowe manifesty. Punkty oparcia nie zawsze są wygodne. Dyskomfort rekompensuje zapach ziemi. Na nieużytkach kwitną pozasystemowe sieci wymiany dóbr. Peryferie stają się centrami zawiązywania paktów i podpisywania umów patykiem na piasku. Zgoda na nietrwałość oznacza tu akceptację przygodności życia, świadomość kruchości ciała. Ludzkie i nie-ludzkie ciała pozbawione oddechu postrzegane są jako repozytoria pamięci, obiekty czuwania bądź żałoby klimatycznej.
Ktoś nie może zasnąć, ktoś nie chce się obudzić.
Źródło: https://oeaf.pl/2025/10/13/studia-bezruchu/
